லூசுதவி !

            அன்று இரவு, எங்கள் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் பார்க்கிங்கில் என் வண்டியை நிறுத்தும்போது ஒரு செல்ஃபோனின் பாட்டுச்சத்தம் மட்டும் கேட்க, அதைப் பின் தொடர்ந்து சென்றால், ஒரு ஸ்கூட்டியின் கீழே அந்த் ஃபோன் கிடந்தது. 

            கடைசியாக அழைத்த நபரிடமே கேட்டபோது, ஃபோனின் உரிமையாளர் ஒரு பெண் என்றும் அவரது வேலை பற்றியும் தெரியவந்தது. ஆனால், அழைத்தவருக்கும் அந்தப்பெண்ணின் வீடு பற்றித் தெரியவில்லை.

           எங்கள் பார்க்கிங்கில் இருந்ததால், நிச்சயம் அவர் எங்கள் குடியிருப்பில்தான் வசிக்கவேண்டும். ஆனால் 48 வீடுகளிலும் சென்று கேட்கமுடியாது. செக்யூரிட்டிக்கும் அந்த ஸ்கூட்டி யாருடையது என்று அடையாளம் சொல்ல இயலவில்லை. அவரும் செல்ஃபோனைக் கொடுக்கும் பொறுப்பை மறுத்துவிட்டார். ஆகவே, அந்த வண்டியிலேயே எனது தொலைபேசி மற்றும் வீட்டு எண்களை எழுதிவைத்துவிட்டு செல்ஃபோனை எடுத்துக்கொண்டு, படியேறினேன்.

வீட்டுக்கு வந்தபின், அந்த ஃபோனை ஆராய்ந்து ‘அம்மா’ என்ற எண்ணுக்கு அழைத்தேன்.

ஹலோ!

வணக்கம்! நீங்க... xxxxxx வோட அம்மாவா?

இல்லை.. நான் தான் xxxxxx பேசுறேன்.

ஓ.. சரிங்க! உங்க செல்ஃபோனை எங்க விட்டீங்க?

இருங்க பாத்துச் சொல்றேன். (என்று சொல்லிவிட்டு என்னை லைனில் வைத்துக்கொண்டே 10 விநாடிகள் தேடினார்) ஓ. ஹேண்ட்பேகில்தான் வச்சிருந்தேன். கீழ பார்க்கிங்கில் வண்டிக்கிட்ட எல்லாத்தியும் எடுக்கும்போது இருந்துச்சே! தேடிட்டு சொல்றேன். ஆமா.. ஏன் கேக்குறீங்க?

ரொம்ப நல்லது! உங்க போன் என்கிட்ட இருக்குங்க! உங்க அம்மா ஃபோனில் இந்த அழைப்பு வரும்போது callingன்னு வந்த பேரை வச்சுக்கூட கண்டுபிடிக்க முடியலையா?

ம்.. அதில் LOOSU ன்னு வந்திருக்கு! அது நீங்கதான்னு நினைச்சு பேசினேன்.

நாசமாப் போச்சு!!

(அப்புறம் நான் விபரம் சொல்ல, என் வீட்டுக்கு வந்து ஐம்பது நன்றிகள் சொல்லி வாங்கிச் சென்றார்!. அம்மாவுக்கும், மகளுக்கும் மூன்றாம் உலகப்போர் வந்திருக்கும்)




கண்டுபிடிப்பு # 1       உங்க நெருங்கின சொந்தமே இருந்தாலும், அவங்க உங்க பேரை எப்படி ஃபோனில் வச்சிருக்காங்கன்னு பாருங்க!

கண்டுபிடிப்பு # 2       அரை மணி நேரத்துக்கு மேல் தன் ஃபோனைப் பற்றிய நினைவில்லாமல் இருக்கும் இளம்பெண்களும் சென்னையில் இருக்கிறார்கள்.

கண்டுபிடிப்பு # 3       உதவி செய்யும் அனைவருக்கும் லூசு என்ற பட்டமே நிரந்தரம்